परिवारको हृदयमा एउटा घातक रोग लुकेको हुन्छ, र त्यो हो — बोल्न छोड्नु। यो मौनता, जुन बाहिरबाट शान्त र सुन्दर देखिन्छ, भित्रभित्रै सम्बन्धलाई कुहाउँछ। र, एक दिन अचानक सबै कुरा भत्किएर खरानीमा परिणत हुन्छ। यो मौनताको सुरुवात सानो लाग्न सक्छ — एउटा सामान्य तर्क, क्षणिक रिस, वा मनभित्र अड्किएको अलिकति गुनासो। तर त्यही सानो क्षणबाट एउटा अदृश्य भित्ता उभिन थाल्छ, जसले हाम्रा मनहरूलाई एकअर्काबाट टाढा धकेल्छ।

मौनताको गहिरो खाडल:-
भान्सामा खाना पाक्छ, तर बोलाउने कोही हुँदैन। थालमा परोसिएको हुन्छ, तर त्यसमा माया छैन, केवल नीरसता बाँकी रहन्छ। पति थकित भएर घर फर्कन्छन् र भन्छन्, “आज धेरै थकाइ लाग्यो,” तर पत्नी मौन बसेर आँसु पुछ्छिन्। उनको मनभित्र चिच्याइरहन्छ — “तिमीले मेरो पीडा कहिल्यै बुझेनौ।” यस्तो संवादहीनताले सम्बन्धमा गहिरो खाडल खन्छ, जुन आँखाले देखिँदैन, तर मनले हरपल महसुस गर्छ।

एउटै कोठामा बसेर पनि मनहरू माइलौं टाढा हुन्छन्। पहिले जुन हाँसोले घर गुञ्जिन्थ्यो, त्यहाँ अब केवल घडीको टिकटिक सुनिन्छ। रातभर छटपटीमा बित्छ, उज्यालोको प्रतीक्षा अनन्त लाग्छ। सँगै सुते पनि, बीचमा एउटा विशाल पर्खाल ठाडिएको अनुभव हुन्छ — न देखिने, तर गह्रौँ र चिसो।

जब संवाद मर्छ:-
परिवारमा सबभन्दा खतरनाक कुरा हो — बोल्न छोड्नु। यो भनेको सम्बन्धको पुल भत्काउनु हो। जहाँ पहिले मनका भावनाहरू बग्थे, त्यहाँ अब मौनताको खोच मात्र बाँकी रहन्छ। संवाद नहुँदा मनका गाँठाहरू खुल्दैनन्, बरु थप जटिल बन्दै जान्छन्। एक दिन यस्तो अवस्था आउँछ, जहाँ एउटै घरमा बस्नेहरू एकअर्कालाई हेर्छन्, तर देख्दैनन्; छुन सक्छन्, तर महसुस गर्न सक्दैनन्। र, जब कोही टाढा जान्छ वा सधैंका लागि बिदा हुन्छ, तब मात्र मन चसक्क हुन्छ — “मैले उसलाई धेरै कुरा भन्न सक्थें, तर अब समयले मलाई छोडिसक्यो।”
जब संवाद मर्छ, सम्बन्ध पनि मर्छ । यो मौनताले आत्मीयतालाई निमोठ्छ, र हामी कुनै भौतिक अभावमा होइन, कसैको “के छ तिमीलाई?” भन्ने न्यानो प्रश्नको अभावमा टुक्रिरहन्छौं।

संवादको संगीत बजाऔं:-
त्यसैले, आउनुहोस्, हामी सबै मिलेर आफ्ना मनका ढोकाहरू खोलौं।
रिस लागे भनौं, “म रिसाएँ।”
दुखी भए भनौं, “तिमीले मलाई चोट पुर्यायौ।”
माया लागे रोक्नै नपरी भनिदिऊँ, “तिमी बिना म अधूरो छु ।”

किनभने, परिवार एउटा घर हो, तर संवाद त्यो घरको सास हो। बोल्न छोड्दा सम्बन्ध चुपचाप मर्छ — बिना आवाज, बिना चित्कार, तर भित्रभित्रै कुहिएर नष्ट हुन्छ। तर यदि हामीले समयमै संवादको पुललाई बलियो बनायौं भने, हाम्रो सम्बन्ध सधैं जीवन्त रहन्छ।
साँचो परिवार त्यही हो, जहाँ गल्ती भए पनि गाली होइन, सहानुभूति पाइन्छ; असहमति भए पनि घृणा होइन, स्वीकारोक्ति भेटिन्छ। साना कुरालाई ठूलो बनाउनुभन्दा, साना समस्यामा ठूलो मन देखाउन सक्यौं भने मात्र घर सधैं घरजस्तो रहन्छ ।

निष्कर्ष:- मौनतामा गलेको सम्बन्ध र पछुतोको खरानी होइन, संवादको संगीतले भरिएको घर बनाऔं। समयमै मन खोलौं, कुरा गरौं, र सम्बन्धको यो अमूल्य धागोलाई बलियो बनाऔं । 
श्रोत - सामाजिक सञ्जाल